1. Hér segir frá landa-skipan

Kringla heimsins, sú er mannfólkit byggvir, er mjǫk vágskorin; ganga hǫf stór ór útsjánum inn í jǫrðina. Er þat kunnigt, at haf gengr frá Nǫrvasundum ok alt út til Jórsalalands. Af hafinu gengr langr hafsbotn til landnorðrs, er heitir Svarta-haf. Þat skilr heimsþriðjungana: heitir fyrir austan Ásíá, en fyrir vestan kalla sumir Európá, en sumir Éneá. En norðan at Svarta-hafi gengr Svíþjóð in mikla eða in kalda; Svíþjóð ina miklu kalla sumir menn eigi minni en Serkland it mikla; sumir jafna henni við Bláland it mikla. Inn nyrðri hlutr Svíþjóðar liggr óbyggðr af frosti ok kulda, svá sem inn syðri hlutr Blálands er auðr af sólar bruna. Í Svíþjóð eru stórheruð mǫrg; þar eru ok margskonar þjóðir ok margar tungur; þar eru risar ok þar eru dvergar, þar eru blámenn, ok þar eru margskonar undarligar þjóðir; þar eru ok dýr ok drekar furðuliga stórir. Ór norðri frá fjǫllum þeim, er fyrir utan eru bygð alla, fellr á um Svíþjóð, sú er at réttu heitir Tanais; hon var forðum kǫlluð Tanakvísl eða Vanakvísl; hon kømr til sjávar inn í Svarta-haf. Í Vanakvíslum var þá kallat Vanaland eða Vanaheimr. Sú á skilr heimsþriðjungana; heitir fyrir austan Ásíá, en fyrir vestan Európá.

2. Frá Óðni [Frá Asíamǫnnum]

Fyrir austan Tanakvísl í Ásíá var kallat Ásaland eða Ásaheimr, en hǫfuðborgin, er var í landinu, kǫlluðu þeir Ásgarð. En í borginni var hǫfðingi sá, er Óðinn var kallaðr; þar var blótstaðr mikill. Þat var þar siðr, at tólf hofgoðar váru ǿztir; skyldu þeir ráða fyrir blótum ok dómum manna í milli. Þat eru díar kallaðir eða dróttnar; þeim skyldi þjónostu veita ok lotning alt fólk. Óðinn var hermaðr mikill ok mjǫk víðfǫrull ok eignaðisk mǫrg ríki. Hann var svá sigrsæll, at í hverri orrostu fekk hann gagn; ok svá kom, at hans menn trúðu því, at hann ætti heimilan sigr í hverri orrostu. Þat var háttr hans, ef hann sendi menn sína til orrostu, eða aðrar sendifarar, at hann lagði áðr hendr í hǫfuð þeim, ok gaf þeim bjanak; trúðu þeir, at þá mundi vel farask. Svá var ok um hans menn, hvar sem þeir urðu í nauðum staddir á sjá eða á landi, þá kǫlluðu þeir á nafn hans, ok þótti jafnan fá af því fró; þar þóttusk þeir eiga alt traust, er hann var. Hann fór opt svá langt í brott, at hann dvaldisk í ferðinni mǫrg misseri.

3. Frá Óðni ok brǿðrum hans

Óðinn átti tvá brǿðr; hét annarr Vé, en annarr Vili. Þeir brǿðr hans stýrðu ríkinu, þá er hann var í brottu. Þat var eitt sinn, þá er Óðinn var farinn langt í brott ok hafði lengi dvalzk, at Ásum þótti ørvænt hans heim. Þá tóku brǿðr hans at skipta arfi hans, en konu hans, Frigg, gengu þeir báðir at eiga. En litlu síðar kom Óðinn heim; tók hann þá við konu sinni.

4. Ófriðr við Vani

Óðinn fór með her á hendr Vǫnum, en þeir urðu vel við ok vǫrðu land sitt, ok hǫfðu ymsir sigr; herjuðu hvárir land annarra ok gerðu skaða. En er þat leiddisk hvárum-tveggjum, lǫgðu þeir milli sín sættarstefnu, ok gerðu frið ok seldusk gíslar. Fengu Vanir sína ina ágæztu menn, Njǫrð inn auðga ok son hans Frey, en Æsir þar í mót þann, er Hǿnir hét, ok kǫlluðu hann allvel til hǫfðingja fallinn. Hann var mikill maðr ok inn vænsti. Með honum sendu Æsir þann, er Mímir hét, hann var inn vitrasti maðr; en Vanir fengu þar í mót þann, er spakastr var í þeirra flokki, sá hét Kvásir. En er Hǿnir kom í Vanaheim, þá var hann þegar hǫfðingi gerr; Mímir kendi honum ráð ǫll. En er Hǿnir var staddr á þingum eða stefnum, svá at Mímir var eigi nær, ok kǿmi nǫkkur vandamál fyrir hann, þá svaraði hann æ inu sama: „Ráði aðrir“, kvað hann. Þá grunaði Vani, at Æsir myndi hafa falsat þá í mannaskiptinu; þá tóku þeir Mími ok hálshjoggu ok sendu hǫfuðit Ásum. Óðinn tók hǫfuðit ok smurði urtum, þeim er eigi mátti fúna, ok kvað þar yfir galdra, ok magnaði svá, at þat mælti við hann ok sagði honum marga leynda hluti. Njǫrð ok Frey setti Óðinn blótgoða, ok váru þeir díar með Ásum. Dóttir Njarðar var Freyja, hon var blótgyðja; hon kendi fyrst með Ásum seið, sem Vǫnum var títt. Þá er Njǫrðr var með Vǫnum, þá hafði hann átta systur sína, því at þat váru þar lǫg; váru þeirra bǫrn Freyr ok Freyja. En þat var bannat með Ásum at byggva svá náit at frændsemi.

4. Karas su vanais

Odinas traukė su kariauna prieš vanus, bet šie tvirtai pasipriešino ir gynė savo šalį, ir pergalė tekdavo tai vieniems, tai kitiems. Vieni siaubė kitų žemes ir darė žalą. Kai tai nuvargino ir vienus, ir kitus, jie tarpusavy surengė taikymosi sueigą, ir sudarė taiką bei davė vieni kitiems įkaitų. Vanai davė savo žymiausius žmones, Njordą turtingąjį ir jo sūnų Frėją, o asai už jį (davė) tą, kuris yra vardu Hioniras, ir sakė jį esant puikiausiai tinkamu būti hovdingiu. Jis buvo didelis vyras ir ypatingai gražus. Su juo asai išsiuntė tą, kuris vadinosi Mymiras, jis buvo be galo išmintingas vyras. O vanai už tai davė tą, kuris buvo išmintingiausias jų tarpe, šis vadinosi Kvasiras. Kai Hioniras atvyko į Vanų pasaulį, jis iš karto buvo padarytas hovdingiu. Mymiras jam pasakydavo visus sprendimus. Bet kai Hioniras atsidurdavo tinguose arba sueigose, taip, kad Mymiro nebūdavo šalimais, ir jam iškildavo koks nors sudėtingas reikalas, tada jis visada atsakydavo tą patį: „tesprendžia kiti“, sakydavo jis. Tada vanai įtarė, kad asai bus juos apgavę apsikeičiant žmonėmis. Jie pačiupo Mymirą, nukirsdino jį, ir nusiuntė galvą asams. Odinas paėmė galvą ir ištepė žolelėmis, nuo kurių (galva) negalėtų pūti, ir virš jos sakė užkalbėjimus, ir burtais suteikė jai tokią galią, kad ji kalbėjosi su juo ir apsakė jam daug slaptų dalykų. Njordą ir Frėją Odinas paskyrė atnašavimų žyniais, ir jie buvo asų dyjarai. Njordo dukra buvo Frėja, ji buvo atnašavimų žynė, ir ji pirmoji išmokė asus kerų, kurie buvo įprasti tarp vanų. Kai Njordas dar buvo pas vanus, jis buvo vedęs savo seserį, nes ten taip leido įstatymai. Jų vaikai buvo Frėjas ir Frėja. Bet asams tuoktis su tokiais artimais giminaičiais buvo draudžiama.