Haraldr konungr sendi menn sina eptir meyju einni, er Gyða er nefnd, dóttir Eiríks konungs af Hǫrðalandi — hon var at fóstri á Valdresi með ríkum bóanda — er hann vildi taka til frillu sér, þvíat hon var allfríð mær ok heldr stórlát. En er sendimenn kómu þar, þá báru þeir upp erendi sín fyrir meyna. Hon svaraði á þessa lund, at eigi vill hon spilla meydómi sínum, til þess at taka til manns þann konung, er eigi hefir meira ríki, en nǫkkur fylki, til forráða.

«En þat þykki mér undarligt,» segir hon, «er engi er sá konungr, er svá vill eignask Nóreg ok vera einvaldi yfir, sem hefir Gormr konungr at Danmǫrku eða Eiríkr at Upsǫlum».

Sendimǫnnum þykkir hon svara furðu­stórliga ok spyrja hana máls um, hvar til svǫr þessi skulu koma, segja, at Haraldr er konungr svá rikr, at henni er fullræði í, en þó at hon svari á annan veg þeira erendum, en þeir mundu vilja, þá sjá þeir engan sinn kost til þess at sinni, at þeir mundu hana í brot hafa, nema hennar vili væri til þess, ok búask þeir þá ferðar sinnar. En er þeir eru búnir, leiða menn þá út. Þá mælti Gyða við sendimenn, bað þá bera þau orð sín Haraldi konungi, at hon mun því at einu játa at gerask eigin kona hans, ef hann vill þat gera fyrir hennar sakir áðr, at leggja undir sik allan Nóreg ok ráða því ríki jafn­frjálsliga, sem Eiríkr konungr Svía-veldi eða Gormr konungr Danmǫrku, «þvíat þá þykki mér,» segir hon, «hann mega heita þjóðkonungr».

 Konungas Haraldas išsiuntė savo vyrus pargabenti vienos merginos, kuri vadinama Giuda, Hordalando konungo Eiriko dukters – ji buvo auklėjama įtakingo bondo Valdrese – kurią jis norėjo pasiimti sau už sugulovę, nes ji buvo labai graži mergina ir gana išdidi. O kai pasiuntiniai atvyko ten, tada pranešė merginai apie savo pavedimą. Ji atsakė šitaip: kad neketinanti eikvoti savo mergystės tam, kad priimtų už vyrą tokį konungą, kuris savo valdžioje neturėtų didesnės karalystės kaip kad keletas fiulkių.

– Ir man stebėtina, – sako ji, – kad niekas nėra tasai konungas, kuris norėtų užvaldyti Norvegiją ir būti vienvaldis joje taip, kaip padarė konungas Gormas Danijoje arba Eirikas Upsaloje.

 Sendimenn fara nú aptr til Haralds konungs ok segja honum þessi orð meyjarinnar ok telja, at hon er furðudjǫrf ok óvitr, segja þat makligt, at konungr sendi lið mikit eptir henni við ósǿmd. Þá svarar Haraldr konungr, at eigi hefði þessi mær illa mælt, eða gǫrt svá, at hefnda væri fyrir vert, bað hana hafa mikla þǫkk fyrir orð sín — «hon hefir mint mik þeira hluta,» segir hann, «er mér þykkir nú undarligt, er ek hefi eigi fyrr hugleitt». Ok enn mælti hann: «Þess strengi ek heit, ok því skýt ek til guðs, þess er mik skóp ok ǫllu ræðr, at aldri skal skera hár mitt né kemba, fyrr en ek hefi eignazk allan Nóreg með skǫttum ok skyldum ok forráði, en deyja at ǫðrum kosti». Þessi orð þakkaði honum mjǫk Guthormr hertogi ok lét þat vera konungligt verk at efna orð sín.

<…>

 Dabar pasiuntiniai parkeliauja atgal pas konungą Haraldą ir perduoda jam šiuos merginos žodžius ir sako, kad ji – labai įžūli ir neišmintinga, sako būsiant priderama, kad konungas pasiųstų didelį būrį jos atgabenti su nešlove. Tada atsako konungas Haraldas, kad ši mergina nieko blogo nepasakiusi ir nepadariusi, kad būtų verta keršto, labai padėkojo jai už jos žodžius – „ji priminė man tokius dalykus, – sako jis, – dėl kurių man dabar pačiam keista, kad į juos anksčiau neatkreipiau dėmesio“. Ir dar jis pridūrė: „Prisiekiu tai, ir šaukiuosi liudininku Dievo, to, kurs mane sukūrė ir visa valdo, kad niekada nesikirpsiu plaukų ir nesišukuosiu, kol nebūsiu nukariavęs visos Norvegijos, su mokesčiais, duoklėmis ir valdžia, o kad ne – tegu mirsiu.“ Už šiuos žodžius dėkojo jam širdingai hercogas Guthormas ir sakė, kad karališkas darbas – įgyvendinti savo žodžius.

 Eptir orrostu þessa fekk Haraldr konungr enga mótstǫðu í Nóregi; váru þá fallnir allir inir mestu fjándmenn hans, en sumir flýðir ór landi, ok var þat allmikill mannfjǫldi, þvíat þá byggðusk stór eyðilǫnd; þá byggðisk Jamtaland ok Helsingjaland ok var þó áðr hvár-tveggja nǫkkut byggt af Norðmǫnnum. Í þeim ófriði, er Haraldr konungr gekk til lands í Nóregi, þá funnusk ok byggðusk útlǫnd, Færeyjar ok Ísland. Þá var ok mikil ferð til Hjaltlands, ok margir ríkismenn af Nóregi flýðu útlaga fyrir Haraldi konungi ok fóru í vestrvíking, váru í Orkneyjum eða Suðreyjum á vetrum, en á sumrum herjuðu þeir í Nóreg ok gerðu þar mikinn lands-skaða; margir váru þeir ok ríkismenn, er gengu til handa Haraldi konungi ok gerðusk hans menn ok byggðu lǫnd með honum.

 Haraldr konungr var á veizlu á Mǿri at Rǫgnvalds jarls; hafði hann þá eignazk land alt; þá tók konungr þar laugar ok þá lét Haraldr konungr greiða hár sitt, ok þá skar Rǫgnvaldr jarl hár hans, en áðr hafði verit óskorit ok ókembt tíu vetr. Þá kǫlluðu þeir hann Harald lúfu, en síðan gaf Rǫgnvaldr honum kenningarnafn ok kallaði hann Harald inn hárfagra, ok sǫgðu allir, er sá, at þat var it mesta sann-nefni, þvíat hann hafði hár bæði mikit ok fagrt.

 Konungr hafði þat enn í ráðagørð sinni, at leggja niðr konungstign ok fara út í heim til Jórsala eða í aðra helga staði og ganga undir regulu. Þat taldisk lengstum í huginn at hugsa, ef nǫkkur fǫng myndi til verða, at hann næði ríki sínu í Nóregi. En er hann hafði þar á huginn, þá minntisk hann þess at ina fyrstu tíu vetr konungdóms hans váru honum allir hlutir hagfeldir ok farsælligir, en síðan váru honum ǫll ráð sín þunghrǿrð ok torsótt, en gagnstaðligar allar hamingju­raunirnar. Nú efaði hann um fyrir þá sǫk, hvárt þat myndi vera vitrligt ráð at treysta svá mjǫk hamingjuna at fara með lítinn styrk í hendr fjandmǫnnum sínum, er allr landsmúgr hafði til slegizk at veita Ólafi konungi mótgǫngu. Slíkar áhyggjur bar hann optliga og skaut til guðs sínu máli ok bað hann láta þat upp koma er hann sæi, at bezt gegndi. Válkaði hann þat í hugnum og vissi eigi, hvat hann skyldi upp taka, þvíat honum sýndusk mein auðsýn á því, sem hann taldi fyrir sér.

 Nuo tada, kai konungas Olavas atvyko į Gardarikį, jį slėgė dideli rūpesčiai, ir jis mąstė, kokį sprendimą jam derėtų priimti.

 Konungas Jaricleivas ir drotninga Ingigerda siūlė konungui Olavui pasilikti pas juos ir priimti tą valstybę ten, kuri vadinasi Vulgarija, – o tai yra Gardarikio dalis, ir žmonės buvo pagonys tame krašte. Konungas Olavas svarstė sau apie šį pasiūlymą, bet kai jis pranešė tai savo vyrams, tai visi atkalbinėjo, kad nepasiliktų ten ir ragino konungą ruoštis šiaurėn į Norvegiją, į savo valdas.

 Þat var á einni nótt, at Ólafr lá í rekkju sinni og vakti lengi um nóttina og hugði at ráðagørðum sínum og hafði stórar áhyggjur í skapi sínu. En er hugrinn mǿddisk mjǫk, þá sé á hann svefn ok svá lauss, at hann þóttisk vaka og sjá ǫll tíðendi í húsinu. Hann sá mann standa fyrir rekkjunni, mikinn og vegligan og hafði klæðnað dýrligan. Bauð konungi þat helzt í hug at þar myndi vera kominn Ólafr Tryggvason.

 Sá maðr mælti til hans:

«Ertu mjǫk hugsjúkr um ráða-ætlan þína, hvert ráð þú skalt upp taka? Þat þykki mér undarligt, er þú velkir þat fyrir þér, svá þat, ef þú ætlask þat fyrir at leggja niðr konungstign, þá er guð hefir gefit þér. Slíkt it sama sú ætlan, at vera hér og þiggja ríki af útlendum konungum og þér ókunnum. Farðu heldr aptr til ríkis þíns, er þú hefir at erfðum tekit og ráðit lengi fyrir með þeim styrk, er guð gaf þér, ok lát eigi undirmenn þína hræða þik. Þat er konungs frami at sigrask á óvinum sínum, en vegligr dauði, at falla í orustu með liði sínu. Eða efar þú nǫkkut um þat, at þú hafir rétt at mæla í yðarri deilu? Eigi skaltu þat gera at dylja sjálfan þik sanninda. Fyrir því máttu djarfliga sǿkja til landsins, at guð mun þér bera vitni, at þat er þín eiga.»

 En er konungr vaknaði, þá þóttisk hann sjá svip mannsins, er brott gekk. En þaðan í frá herði hann huginn og einstrengdi þá ætlan fyrir sér, at fara aptr til Nóregs, svá sem hann hafði áðr verit fúsastr til ok hann fann at allir hans menn vildu helzt vera láta. Taldi hann þat þá í huginn at landit myndi vera auðsótt, er hǫfðingjalaust var, svá sem þá hafði hann spurt. Ætlaði hann, ef hann kvæmi sjálfr til, at margir mundu þá enn honum liðsinnaðir. En er konungr birti þessa ráðagørð fyrir mǫnnum sínum, þá tóku allir því þakksamliga.

 Tai buvo vieną naktį, kad Olavas gulėjo savo lovoje ir būdravo ilgai naktį ir mąstė apie savo planus ir turėjo didžiulių rūpesčių nuotaikoje, O kai mintys labai nuvargino, tada apėmė jį miegas, bet toks lengvas, kad jis tarytum būdravo ir matė visus įvykius name. Jis matė vyrą stovint prieš lovą, aukštą ir išvaizdų, vilkintį brangiais rūbais. Piršosi konungui tokia min­tis, kad čia veikiausiai būsiąs atvykęs Olavas Triugvio sūnus.

Šis vyras tarė jam: